BİR ZAMANLAR YUKARIDA

Eskiçağ Mezopotamya uygarlıkları, yazının kullanılmaya başlandığı

yıllardan sonra kendi dini inançlarını yazıya dökmüşlerdir. Bu

bağlamda yapılan kazılar neticesinde onların dini inançları hakkında

birçok bilgiye ulaşılmış ve Eskiçağ Mezopotamya insanının gökyüzü

hakkındaki düşünceleri, inanışları ve incelemeleri de gün yüzüne

çıkmıştır. Eskiçağ Mezopotamya insanı, göğe bakarken büyük bir

aşkınlık içerisine girmiş ve çoğu inanışını gökyüzü ile bağdaştırmıştır.

Gökyüzünde Hiyerofaniyi, bir diğer deyişle kutsalın tezahürünü gören

Mezopotamya insanı, gökyüzünde ancak aşkın ve kutsal bir varlığın

yaşayabileceğini hayal etmiştir. Özellikle şehirleşmenin etkisiyle aşkın ve

ulaşılamaz olan varlık, yerini daha dinamik tanrılara bırakmıştır.

Mezopotamya insanı ise bu tanrılara sadece ibadet etmemiş, onları

gökyüzündeki gözle görülen yıldız ve gezegenlere benzetmiş, gökyüzündeki

gezegenlere bakarak, onları inceleyerek göksel kehanet serileri

üretmişlerdir. Bu kehanet serileri ve gökyüzü incelemeleri de Eskiçağ

Mezopotamya bölgesinin etrafındaki memleketleri, özellikle Yunan

dünyasını etkisi altına alarak günümüze kadar gelen gökyüzü

incelemelerine zemin hazırlamışlardır.